Veu a visitarme o mar:

o mar de Finisterre, o mar da Vida

o mar maior dos pailebotes áxiles,

arrecendendo a aceite de liñaza de roupa mariñeira,

a saín e argazo

a escuma fresca, a brea, a galipote.

E foi un temporal o meu alento:

oceánicas foulas abalaran a selva

porque me veu a visita-lo mar.

Ouh que salgado orballo me atereceu o corpo

a un mil e cincocentos quilómetros do home:

o amigo, o compañeiro de perfecta entraña

o capitán dos meus veleiros claros

o mar feliz arrolador de dornas

tan amado de meu que non me esquece.

Mariñeiro: Unha noite cantarémo-los dous

bébedos como Ulises no malecón dun porto

cubertos de salitre e de sueste, os dous

ulindo a mar, a libertade, a viño.

Unha noite cantarémo-los dous

e o mar estará ledo como un pai regresado.

Avilés