Xurdiron no tempo do sono,

nas noites que tentei morrer,

como ti o fixeras tempo atrás,

almas escritas en papeis engurrados

mentes comunistas

guerreiras e amantes

de neno salvaxe

(cheo de gracia)

que liberou á humanidade

da ruína do esquecemento.

Así emborracheime nun deses poemas de motel,

e o vodka

fíxome colgar

bandeiras comunistas sobre o altar.

E chamei a berros

Pero el non saiu (como esperaba).

E bebín bágoas de sangue

derramadas sobre folios de mala calidade

e convertéronse en néctar.

E comín bicos

arrombados entre liñas azuis

e transformáronse en pan.

E entendín

que os corpos observan dende abaixo

mentres eu te amo.

María Lado. A primeira visión. Enteiriño eiquí